powstrzymać się

См. также в других словарях:

• powstrzymywać się – powstrzymać się — {{/stl 13}}{{stl 7}} nie pozwalać sobie na coś (zwykle dla własnego dobra); hamować się, wstrzymywać się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Powstrzymywać się od picia alkoholu, od śmiechu. Z trudem powstrzymał się, żeby go nie uderzyć. Powstrzymywał się przed …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• powstrzymać — dk I, powstrzymaćam, powstrzymaćasz, powstrzymaćają, powstrzymaćaj, powstrzymaćał, powstrzymaćany powstrzymywać ndk VIIIa, powstrzymaćmuję, powstrzymaćmujesz, powstrzymaćmuj, powstrzymaćywał, powstrzymaćywany «zatrzymać w miejscu, wstrzymać,… …   Słownik języka polskiego

• zawahać się — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIIa, zawahać sięam się, zawahać sięa się, zawahać sięają się {{/stl 8}}{{stl 7}} powstrzymać się od podjęcia decyzji, zrobienia czegoś, wskutek wątpliwości, braku pewności, czy to jest słuszne, korzystne : {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• ugryźć się w język — {{/stl 13}}{{stl 7}} w porę powstrzymać się przed powiedzeniem czegoś niestosownego, nieodpowiedniego : {{/stl 7}}{{stl 10}}Już miał jej powiedzieć, co o tym myśli, ale ugryzł się w język. Całe szczęście, że w porę ugryzłeś się w język. {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• powściągnąć — dk Va, powściągnąćnę, powściągnąćniesz, powściągnąćnij, powściągnąćnął, powściągnąćnęła, powściągnąćnęli, powściągnąćnięty, powściągnąćnąwszy rzad. powściągać ndk I, powściągnąćam, powściągnąćasz, powściągnąćają, powściągnąćaj, powściągnąćał,… …   Słownik języka polskiego

• język — 1. pot. Biec, biegać, pędzić, gonić, latać, lecieć z wywieszonym językiem, posp. jęzorem, ozorem «iść, biec, biegać bardzo szybko (mimo zmęczenia), śpiesząc się, chcąc gdzieś zdążyć lub coś załatwić»: Tadzio lata z wywieszonym językiem i skupuje …   Słownik frazeologiczny

• wstrzymać — dk I, wstrzymaćam, wstrzymaćasz, wstrzymaćają, wstrzymaćaj, wstrzymaćał, wstrzymaćany wstrzymywać ndk VIIIa, wstrzymaćmuję, wstrzymaćmujesz, wstrzymaćmuj, wstrzymaćywał, wstrzymaćywany 1. «spowodować zatrzymanie się czegoś, nie pozwolić posunąć… …   Słownik języka polskiego

• koniec — m II, D. końca; lm M. końce, D. końców 1. «punkt, linia, płaszczyzna ograniczająca, kończąca coś; brzeg, skraj, kraniec, czubek» Koniec ołówka, laski. Stanąć na końcu deski. ◊ Szary koniec «ostatnie miejsce, zwłaszcza przy stole; osoby siedzące… …   Słownik języka polskiego

• utrzymać — dk I, utrzymaćam, utrzymaćasz, utrzymaćają, utrzymaćaj, utrzymaćał, utrzymaćany utrzymywać ndk VIIIa, utrzymaćmuję, utrzymaćmujesz, utrzymaćmuj, utrzymaćywał, utrzymaćywany 1. «trzymając nie wypuścić, nie dać wypaść (np. z rąk); trzymając… …   Słownik języka polskiego

• gęba — ż IV, CMs. gębabie; lm D. gąb (gęb) 1. rub. «usta, wargi, jama ustna; także jako miejsce, gdzie się znajdują narządy mowy; mowa» Chodził z otwartą gębą. Nie wypuszczał fajki z gęby. ◊ Gęba (gębę) na kłódkę! «milcz, nie mów ani słowa; dochowaj… …   Słownik języka polskiego

• pozwolić — dk VIa, pozwolićlę, pozwolićlisz, pozwolićzwól, pozwolićlił pozwalać ndk I, pozwolićam, pozwolićasz, pozwolićają, pozwolićaj, pozwolićał 1. «zgodzić się, przystać na coś, przychylić się do czyjejś prośby; zezwolić» Pozwólcie mi mówić. Rodzice… …   Słownik języka polskiego